Carmeline era nu giòvene sène sène, cóme pòzze rìce: nu pòche a l'abbunète. 
A vind'ànne l’arriva la lèttera pe ggì a fè lu suldète.
La matìna appriésse, a bònpriéste, piglia la postale pe la stazzióne Cannéla. 
A Cannèla tenéva nu parénde ra parte re mamma, prima stéva l'usanza re scì a salutè li pariende nda st' óccasióne pure pe 
s'abbuschè qualche còsa re sòlde e accussì lu scìje a salutè.
Quanne turnèje ndrète, invece r'anghianè ngìmme a la póstale pe Foggia; anghianèje sópa la postale che tòrna n'ata vóta a Sand'Àheta. 
Cu lu ndrundulamiénde che facéva la postale, Carmelìne s'addurmìje. 
Arrevète a re tré curve, a l'aldézza re Tòppele Marine, la postale pòzza fè na bella frenèta p'àvetè nu chène ca sbuchèva mmiézz'a la vianòva. 
Carmelìne scandèje nzuónne, se réscetèje e vèdde na ciuccia cu nu crestijène a cavàrre.
Nun canuscìje a l'attène che stéva scènne fòre, ma la ciuccia sì. 
Se crerèva ca quéra faccia re cazze re lu " Zènghere re Cannéla" ne l'era sciut'arrubbè ndo la tenéva nghiusa e allucchèje: 
- Azze, ma questa é la ciuccia re tata!