Fra pòche juórne éja la fèsta re Sand’Andònie ca lu paése nuóstre éja na festa importande.
Andònie, Tonine, Andeniucce, Iucce, Totònne, parécchia ggènde porta stu nnòme e ngéja na grande dévozzióne pe lu sande.
Sta fèsta ra quann’ère pìccule, m’éja sèmbe piaciuta e ogne vòlda ca vèche giglie e cerèse, m’arrecòrda la pruggessióne re Sand’Andandònie a li trìrece re giugne.
Ije abbetève ‘ngastiérre e nuje crijature aspettàvene sta fèsta re giugno cóme a ru ppène. Lu mèglie favóne èra pe Sand’Andònie. Tutta na settemèna a còglie lèvene, càsera pe càsera, e a la vescilia, già ra la matìna a mpalè lu favóne, cóme fósse n’àlbere re Natèle e pò, ‘ngimma ‘ngimma, mettévene na canna spacchèta a la pónda cu la fehurina re lu sande.
Quanne l’appicciàvene, re vvàmbe arrevàvene fine a ‘ngiéle! 
Evviva a Sand’Andònie!
Re ffémmene se facévene lu ségne re la cróce e c’èra chi chiangéva.
Dujatré uagliùne currévene a veré l’àti favùne e turnàvene cu l’affànne: 
- Lu favóne re lu Chianghète éja lu cchiù gruósse re tutte.
La dévòzzióne era revendèta na gara!
Quànne ru ffuóche stéva a la fine, r’ ffémmene assévene cu lu vrasciére vacande a pigliè la vrèscia ra lu favóne, l’uómene s’appicciàvene l’ùldema secarètta a nu tezzóne e nuje criàmmele accummenzàvene a zumbè sópa a lì tezzune cchiù hruósse, fin’a quanne màmeta non te chiamèva: 
- Uaglió, a córche!
Te ne scive addòrme cundènde, penzanne a la pruggessióne re lu juóne appriésse.
Ahùrije a chi se chièma Andònie o Andòniètta!