IL CANTICO DELLE CREATURE 
(in santagatese)
——————

T’avéssema rìce brave, o Signóre mije,
pe tutte re crijature,
specialmènde pe lu frète nuóstre, lu Sóle,
ca porta lu juórne che ne ‘llùmena
e quand’è bèlle e lucènde e 
asseméglia aTTé, Aldìsseme.

T’avéssema rìce brave, o Signóre mije,
pe la Luna e re Stélle: 
réja mìste ngiéle chière, bèlle e prézióse

T’avèssema rìce brave, o Signóre mije, 
pe lu Viénde 
e l’Aria e lu Ciéle séréne
e pe ogne tiémb c’a ste crijature Tóje 
re fèje stè in salute.

T’avéssema rìce brave, o Signóre mije,
pe l’Acqua, che éja ùtele,
ùmele, préziósa e casta.

T’avéssema rìce brave, o Signóre mije, 
per ru Fuóche, 
cu ne ‘llùmena la nòtte...
quand’éja robbuste, bèlle, forte e allèhre!

T’avéssema rìce brave, o Signóre mije,
pe la Terra, ca ne rèje ra mangè e ne cummanna e
e fèce crésce tanda frutte, cu fiure e èreva.

T’avéssema rìce brave, o Signóre mije,
pe chire che perdónene
e ru ffàne pe TTé
e suppòrtene malatìje e sófferènze.
Viéte a cchi ru ssèpe suppurtè citte e cujète
pecché sèpe, ca po’ ra Te, vène ‘ngurunète.

T’avéssema rìce brave, o Signóre mije,
pure pe la sóra nostra la Mòrte sóp’a la terra,
a quéra nisciun’òme pòte sfusce.
Pe cchìre ca muórene cu li pecchète, saranne huèje!
Viéte a chi fèce la vulundà Tója,
pecché la morte lòre, po’, nun fèce mèle.

Recite brave e benerecìte lu Signóre 
e rengraziàtele e servìtele cu grande umiltà!

(libera traduzione del MaestroCastello in dialetto santagatese)