(08/06/2018)
A GINO MARCHITELLI


di MaestroCastello

Quanne la ggènde mòre,

tutte a chiange,

quann’è tanne;

po’cchiù nisciune

te penza.

Te crerìve mèje,

Gino Marchitelli,

róppe tand’anne,

re turnè a nasce

a lu paése tuje ?

Òsce tu nasce

n’alda volda,

grazzije a na mamma

che se chièma Poesia.

La ggènde mica è fésse,

la ggènde s’arrecòrda

e te vòle bbène:'

“E ije torne..”

Quanda volde

ognune re nuje

è turnète a stu paése?

Cu la chèpa stunèta

ma lu còre cundènde.

Ma quanne si turnète tu,

è ritte paròle

che tutte tenévene

mbonde a la lénga;

ma nisciune recéva.

Tu, Gino, n’éja fatte rire e

n’é fatte chiange,

éja arrecurdète

ate tiémbe,

tiémbe re néglia,

tiémbe re trappite,

lu favone a la vescilia,

li susumiérre a Natèle,

e quére sére re viérne

cu la néve,

quann’èra fàcele

a stè nziéme,

cu ppòche

e cu nu paste pòveriérre

èrene tutte ricche.

Éja ritte pure

re stu paese spupulète

ca sónne tande

che làssene sti tittele,

la chiazza eja piccula

e la gende te canosce e

te huarda rind’a l’uocchie.

Mô stèje cu li viècchie

che t’ànne miste a lu munne,

stèje cu l’amìce re sèmbe,

cu chire che passijève

sópe e sótte la chiazza.

Chisà se pure andó stèje mô,

Gine Marchitelli, scrive angòra belle poesie in dialette.

Statte attiénde, Gino,

nu re scrive tròppe bèlle:

angòra qualcune, pe l’emozione;

pure s’éja già muórte,

se sènde ammalamènde,

e mòre n’alda volda.