(08/06/2018) A GINO MARCHITELLI di MaestroCastello | ||
![]() | ||
Quanne la ggènde mòre, tutte a chiange, quann’è tanne; po’cchiù nisciune te penza. Te crerìve mèje, Gino Marchitelli, róppe tand’anne, re turnè a nasce a lu paése tuje ? Òsce tu nasce n’alda volda, grazzije a na mamma che se chièma Poesia. La ggènde mica è fésse, la ggènde s’arrecòrda e te vòle bbène:' “E ije torne..” Quanda volde ognune re nuje è turnète a stu paése? Cu la chèpa stunèta ma lu còre cundènde. Ma quanne si turnète tu, è ritte paròle che tutte tenévene mbonde a la lénga; ma nisciune recéva. Tu, Gino, n’éja fatte rire e n’é fatte chiange, éja arrecurdète ate tiémbe, tiémbe re néglia, tiémbe re trappite, lu favone a la vescilia, li susumiérre a Natèle, e quére sére re viérne cu la néve, quann’èra fàcele a stè nziéme, cu ppòche e cu nu paste pòveriérre èrene tutte ricche. Éja ritte pure re stu paese spupulète ca sónne tande che làssene sti tittele, la chiazza eja piccula e la gende te canosce e te huarda rind’a l’uocchie. Mô stèje cu li viècchie che t’ànne miste a lu munne, stèje cu l’amìce re sèmbe, cu chire che passijève sópe e sótte la chiazza. Chisà se pure andó stèje mô, Gine Marchitelli, scrive angòra belle poesie in dialette. Statte attiénde, Gino, nu re scrive tròppe bèlle: angòra qualcune, pe l’emozione; pure s’éja già muórte, se sènde ammalamènde, e mòre n’alda volda. | ||